Grupy pożarów – co trzeba o nich wiedzieć?

Pożary to zjawiska, które mają przyczyny naturalne (na przykład erupcje wulkanu czy wyładowania atmosferyczne), jak i sztuczne, czyli powodowane zarówno przez ludzi, jak i np. awarie maszyn. W Polsce dzielą się na grupy ze względu na materiał, wielkość oraz rodzaj rozprzestrzeniania. Straż pożarna posiada sprzęt przystosowany do gaszenia wszystkich rodzajów, ponieważ nie we wszystkich używana jest woda. Co więcej – w niektórych może ona tylko pogorszyć sprawę.

Grupy pożarów – wielkość terenu akcji gaśniczej
W przypadku podziału na wielkość obowiązuje wyliczenie terenu pożaru w metrach kwadratowych lub metrach sześciennych. Mały pożar obejmuje powierzchnie do 70 m² lub do objętości 350 m³. Średni pożar to od 71-300 m² lub 351 m³ do 1500 m³. Duży ma miejsce, gdy straż pożarna gasi obszar o powierzchni od 301 m² do 1000 m² lub objętości od 1501 m³ do 5000 m³, zaś bardzo duży to powyżej 1000 m² i 5000 m³. Te dwa największe rodzaju pożarów często występują, gdy w płomieniach stają lasy.

Grupy pożarów – rodzaj
Oprócz wielkości terenu, drugim podziałem pożaru jest jego rodzaj rozprzestrzeniania się. Otwarty oznacza rozwijający się i rozprzestrzeniający na otwartej przestrzeni, przestrzenny obejmuje wiele obiektów, a wewnętrzny to rozprzestrzeniający wewnątrz obiektu, który może zmienić się w blokowy – obejmujący kilka kondygnacji obiektu lub zespołu obiektów. Istnieje także wewnętrzny otwarty – występuje w przestrzeni zamkniętej z widzialnym ogniskiem lub ukryty – bez oznak świecenia i żarzenia, np. w pustych przestrzeniach stropów.
Ponadto ochotnicza straż pożarna może gasić podpowierzchniowy, zwany także torfowo-murszowym, gdzie ogień trawi głębsze warstwy gruntowe, a także wierzchołkowy – obejmujący drzewostan.

Grupy pożarów pod względem materiałów
Państwowa straż pożarna rozróżnia pięć grup, a wyznacznikiem podziału jest rodzaj płonących materiałów:
– grupa A – to materiały palne stałe, zwykle pochodzenia organicznego, jak drewno, węgiel czy tkaniny, przy których istnieje także możliwość wydzielania się łatwopalnych gazów i par podczas spalania. Szybkość rozprzestrzeniania się ognia uzależniona jest od stopnia rozdrobnienia materiałów;
– grupa B – ciecze palne (jak alkohol, nafta, lakiery, itp.) i substancje topniejące pod wpływem ciepła (np. smoła, parafina);
– grupa C – gazy palne (metan, propan, gaz ziemny, acetylen);
– grupa D – metale i ich stopy;
– grupa F – tłuszcze i oleje spożywcze;
A co z grupą E? Istniała do 2006 r. i obejmowała grupy A-D w sytuacji obecności urządzeń elektrycznych. Obecnie zrezygnowano z tego punktu.

Czym gasić szalejący żywioł?
O ile normalna gaśnica pianowa to wymagane przepisami wyposażenie większości miejsc, jednostki PSP i OSP posiadają także inne środki gaśnicze, przeznaczone do gaszenia pożarów z wymagających grup C, D i F. W przypadkach A i B doskonale nadają się do gaszenia gaśnice pianowe i płynowe, a także woda i piasek. W przypadku grupy D najczęściej stosuje się chlorek sodu, a w poszczególnych przypadkach także miedź (np. płonący lit). Jeśli chodzi o gaszenie płonących tłuszczów i olejów spożywczych (grupa F), tutaj stosuje się gaśnice płynowe ze specjalnym roztworem gaśniczym, jednak dopuszczalne jest również gaszenie gaśnicami proszkowymi, śniegowymi i płynowymi (pianowymi).

Artykuł został przygotowany przez zespół redakcyjny http://remiza.com.pl/.