Jesteśmy wdzięczni za to, co z nas wykrzesał

– Nie sądziłam, że będę na tak wspaniałym spotkaniu, jestem bardzo wdzięczna i bardzo, bardzo wzruszona.

– Z tych lekcji nie chciało się iść do domu.

– Bo to nie tylko były próby i występy, ale i wycieczki – do Kórnika końmi, do Czempinia starem pod plandeką…

– Słoń mi na ucho nadepnął, ale towarzyszyłam wszystkim imprezom i traciłam dech słuchając.

Te wzruszające słowa (i o wiele więcej), ze łzami w oczach wypowiedziane zostały 8 stycznia 2016 roku w Izbie Muzealnej w Mosinie, na wystawie poświęconej śp. Antoniemu Nadolnemu. Odbyła się ona z inspiracji Włodzimierza Gabrielskiego.

Kierownik Izby – Józefa Roszak Rosic przywitała rodzinę profesora oraz gości:

– Włodek Gabrielski przekazał nam do zbioru Izby Muzealnej kopię kroniki Dziecięcego Zespołu Muzycznego z lat 1957 – 1963. Przeczytanie tej kroniki stało się inspiracją do zorganizowania wystawy, która jest rodzajem podziękowania i uznania zasług, jakie dla mosińskiego, muzycznego ruchu położył pan Antoni Nadolny – dyrygent, kierownik zespołu. Absolwent Konserwatorium Poznańskiego w klasie skrzypiec, lata wojny, (a był kurierem Armii Krajowej) spędził na Podlasiu, w Międzyrzeczu Podlaskim. Przebywał tam pod przybranym nazwiskiem jako Antoni Nowak. Pracował w zespole szkół ekonomicznych, ucząc stenografii i maszynopisania, jednocześnie z dużym powodzeniem prowadził szkolny chór. Na Podlasiu założył rodzinę, z którą w roku 1956 wrócił w rodzinne strony do Mosiny, do Krosinka. W Mosinie zorganizował zespół, oczywiście wcześniej wyłaniając spośród uczniów mosińskich szkół muzyczne talenty. I tak oto we wrześniu 1957 r. powstał Dziecięcy Zespół Muzyczny pod dyrekcją Antoniego Nadolnego.

Wystawa poświęcona śp. Antoniemu Nadolnemu

I właśnie ten zespół i jego historia jest tematem naszej dzisiejszej wystawy. Autorem kroniki jest Antoni Nadolny, który okazało się, był nie tylko wspaniałym nauczycielem, pedagogiem i dyrygentem, ale także jawi się poprzez tą kronikę jako świetny rysownik i kaligraf.

Osobne podziękowanie kieruję do pana Antoniego Nadolnego – syna, bo myślę, że to za jego sprawą i jego najbliższych mieliśmy możliwość zrobić tą wystawę, gdyż zespół przestał istnieć 50 lat temu, a on tą kronikę pieczołowicie przechowywał.

Jesteśmy wdzięczni wszystkim, którzy tu przybyli, mówił Włodzimierz Gabrielski

Zwracając się do zaproszonych gości pani kierownik wyraziła nadzieję, że historię tego dziecięcego zespołu oni sami opowiedzą. I rzeczywiście, wśród łez i wzruszeń, przyglądania się dzieciom na zdjęciach i rozpoznawania się na nich, wspominania pięknych chwil z dzieciństwa dorośli dziś członkowie zespołu, często na emeryturze z radością wrócili do przeszłości.

– Jesteśmy wdzięczni wszystkim, którzy tu przybyli, mówił Włodzimierz Gabrielski, członek zespołu, który zadał sobie trud poszukania kolegów i koleżanek z dzieciństwa. – W środę 6 stycznia minęła 30 rocznica śmierci profesora. Zamówiliśmy Mszę św., złożyliśmy kwiaty i zapaliliśmy znicze na grobie profesora, wdzięczni za to, co z nas wykrzesał.

Są wśród nas osoby, które przyjechały z daleka – to Iwona Krajewska Tomczak z Gdyni i Wojciech Gielnik, skrzypek z Frankfurtu, który jest w Niemczech czynnym muzykiem.

Pani Iwona tak wyraziła swoją wdzięczność:

– Chciałabym podziękować Włodkowi, bo tylko dzięki jego telefonowi tu przyjechałam. Nie sądziłam, że mogliśmy jeszcze liczyć na tak wspaniałe spotkanie. Jestem bardzo wdzięczna i bardzo, bardzo wzruszona.

Wystawa poświęcona śp. Antoniemu Nadolnemu

Posypały się wspomnienia konkretnych zdarzeń z dzieciństwa i historii zespołu:

– Oprócz tego, że uczyliśmy się na lekcjach to profesor tak nas do siebie przyciągał, że nie chciało się iść do domu.

– Trud, jaki profesor podjął był niezwykły. Ten, kto miał bardzo dobry słuch był kierowany na skrzypce, kto miał nieco słabszy – na inne instrumenty. Ale na skrzypce trzeba było mieć super słuch.

– Atmosfera była wspaniała, rodzice, którzy wspierali profesora brali udział w wyjazdach. Bo to nie tylko były próby i występy, ale i wycieczki do muzeów, do Poznania, do Kórnika -końmi na wozie.

– Patrząc po latach doceniam trud, żeby coś takiego stworzyć. Mamy wspaniałe wspomnienia.

– A ja powiem z punktu widzenia dziecka, które też chciało być w zespole, zazdrościło, bo nie mogło (słoń mi na ucho nadepnął) – towarzyszyłam wszystkim imprezom i traciłam dech słuchając.

Wystawa poświęcona śp. Antoniemu Nadolnemu

Pół niedzieli tam rzępoliłem

– Mieliśmy ogromne poparcie naszych rodziców, mówił pan Wojciech z Frankfurtu. – Dzisiaj chyba by się to nie zdarzyło. To był okres trudny, pochodziliśmy z biednych rodzin, chcieliśmy się z tej szarzyzny wyrwać. Grałem w zespole trzy lata, potem była Szkoła Muzyczna w Poznaniu. Profesor mnie w tej szkole uczył. I chodziłem na naukę do Krosinka, co niedzielę miałem u niego w domu lekcje. Pół niedzieli tam rzępoliłem. Nie wiem jak pani Nadolna to wytrzymała, ale to była wspaniała kobieta.

Jak tylko mi Włodek powiedział, że będzie to spotkanie, wsiadłem w samochód i przyjechałem.

Wystawa poświęcona śp. Antoniemu Nadolnemu

Skakaliśmy z jego pleców do wody

– Uczył nas muzyki, ale i organizował świetne wycieczki, na przykład starem pod plandeką do Czempinia, wspominała Bronisława Dawidziuk, prezes Mosińskiego Chóru Świętej Cecylii.

– Zabierał też nas nad Jezioro Góreckie, prowadził rower, jedno najmłodsze dziecko jechało na siodełku, drugie na bagażniku. A w wodzie uczył nas pływać i służył nam za trampolinę – skakaliśmy z jego pleców do wody.

Jezioro Góreckie WPN

Oprócz tego pożyczał nam książki, miał niesamowitą jak na tamte czasy bibliotekę. W naszych domach jeszcze tylu książek wtedy nie było. Mnie zaraził historią i przeczytałam cały 29 – tomowy cykl Krasickiego – pożyczał mi systematycznie kolejne tomy.

– Mówimy o profesorze, ale należy wspomnieć jego żonę. Pani Gabriela Nadolna była także wyjątkową osobą. Tak jak chórzyści chóru Stuligrosza w osobie pani Stuligroszowej mieli swoją drugą matkę, tak my w pani Gabrieli mieliśmy swoją, która wszędzie z nami jeździła.

Kiedyś się nie zjawiła i jako mali strajkowicze powiedzieliśmy, że bez niej na koncert nie pojedziemy. I musiał pan Nadolny żonę przywieźć. To piękne i dobre wspomnienia.

E.B.

Antoni Nadolny – portret