Orkiestrowy Bieg Zimowy

Każdego roku Mosina włącza się aktywnie w Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Jednym z finałowych wydarzeń, będącym jednocześnie doskonałą okazją do spędzenia czasu w sposób aktywny, był, organizowany już po raz czwarty, Bieg Zimowy po Wielkopolskim Parku Narodowym.

Wydarzenie to zapoczątkowało także cykl imprez biegowych Mosińskiego Grand Prix, które odbędzie się w tym roku już po raz trzeci. Przypomnijmy – kolejne biegi będą miały miejsce 27 maja („Elegant na V”, po raz piąty bieg na dystansie 5 km) oraz 14 października (III Bieg Pamięci na dystansie 15 km).

Dzień był mroźny, a wrażenie zimna potęgował lodowaty wiatr – pogoda stanęła na wysokości zadania, w końcu to bieg zimowy 🙂 Nie przeszkodziło to jednak w dobrej zabawie. Od rana paliły się ogniska, przy których można było się ogrzać, a po biegu – usmażyć kiełbaskę. Na wszystkich czekały także gorące napoje oraz atrakcje serwowane przez Loft Fitness w Mosinie – organizowany przez nich konkurs z pewnością rozgrzał każdego, kto wziął w nim udział. Można było także – między innymi – zdobyć podstawowe wiadomości dotyczące udzielania pierwszej pomocy, złożyć swój podpis na ogromnym, orkiestrowym sercu oraz – co najważniejsze – wspomóc Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Podczas biegu udało się zebrać aż 9898,06 zł, co stanowi kwotę wyższą niż w latach ubiegłych i bardzo cieszy – dziękujemy!

Doskonała organizacja, dobra atmosfera, klimat przyjaźni, otwartości i pomocy sprawiły, że była to kolejna udana impreza organizowana przez Ośrodek Sportu i Rekreacji w Mosinie. Zaangażowanie wielu osób włączonych w organizację biegu zasługuje na docenienie i uznanie.

W tegorocznej edycji biegu wzięło udział 387 zawodników. W klasyfikacji open wśród mężczyzn pierwsze miejsce zajął Mateusz Fabisiak z Krosinka,który przybiegł na metę z czasem (netto) 37:39. Na drugim miejscu znalazł się Jan Suliński z Gdańska z wynikiem 39:03, zaś trzecią pozycję zajął Marcin Stachowiak z Puszczykowa z czasem 40:08.

Wśród kobiet zwyciężczynią okazała się Agnieszka Kuster z Komornik, która osiągnęła metę z wynikiem 43:26. Jako druga przybiegła Małgorzata Wawrzyniak z Poznania z czasem 44:42, zaś trzecie miejsce zdobyła Magdalena Sobczyńska z Poznania z wynikiem 48:04.

Przeprowadzona została również klasyfikacja wśród mieszkańców gminy Mosina – tutaj spośród mężczyzn zwycięzcą okazał się wspomniany wcześniej Mateusz Fabisiak; tuż za nim na podium znalazł się Łukasz Przybylski z Mosiny (z wynikiem 42:34), a na trzeciej pozycji – Marcin Wieczorek z Mosiny (42:47). Najszybszą z pań okazała się Emilia Bogucka (czas: 48:28), na drugim miejscu znalazła się Agnieszka Załuska-Lipa z czasem 48:31, zaś trzecia na metę przybiegła Izabela Nowicka-Błaszczyk z wynikiem 48:46 (wszystkie zwyciężczynie są mieszkankami Mosiny).

Osobno rywalizowały także dwa znane w Mosinie kluby: Adrenalina Fitness i Loft Fitness – wśród uczestników każdego z nich przeprowadzono również oddzielną klasyfikację.

Zarówno zwycięzcom, jak i wszystkim uczestnikom serdecznie gratulujemy!

I na koniec osobista refleksja: mój udział w biegu do ostatniej chwili znajdował się pod znakiem zapytania. Przedłużająca się kontuzja na długo wykluczyła mnie z tego sportu, a ostatnie miesiące upływały na rehabilitacji i szukaniu innych aktywności (przy okazji odkryłam i zachwyciłam się rowerem, a regularne treningi pod okiem fachowców spowodowały, że nabrałam sił, motywacji do działania i utrzymałam dobrą formę i ogólną sprawność, nabierając jednocześnie apetytu na starty w zawodach w tej dyscyplinie).

Tak naprawdę podjęcie ostatecznej decyzji o starcie nastąpiło, kiedy zobaczyłam… medal 🙂 W tym roku kolekcja Mosińskiego Grand Prix wyjątkowo mi się spodobała. Postanowiłam przebyć trasę powoli, truchtem, w trudniejszych momentach przechodząc do marszu. Udało się – przybyłam na metę na końcu stawki, ale za to ogromnie szczęśliwa, nie tylko z powodu pokonania dystansu bez bólu (co wcześniej nie było możliwe). Ten bieg – to była prawdziwa przyjemność: towarzyszyła mi pani Beata, zawodniczka, z którą przebyłam większą część trasy i której towarzystwo dodawało mi otuchy. Tuż za nami jechał quad zamykający bieg, a w nim bardzo sympatyczny kierowca, który dopingował, wspierał, a nawet robił zdjęcia 🙂 Na trasie spotkałam też pana spacerującego z kijkami, z którym ucięłam sobie kilkuminutową pogawędkę, nie zważając na to, że przecież właśnie trwa wyścig. Tuż przed metą czekały na mnie dwie koleżanki, które tym razem przybyły na zawody w roli kibiców. Dzięki nim ostatnie metry pokonałam jak na skrzydłach, a finiszu mógłby mi pozazdrościć niejeden zawodnik – w eskorcie dwóch dopingujących, bliskich mi kobiet to było naprawdę wzruszające przeżycie! Całości dopełnił komentator, przez którego zostałam „wywołana” do podzielenia się pierwszymi wrażeniami… Tylu przeżyć, emocji, radości i gratulacji nie mogłam sobie nawet wymarzyć. Przyzwyczajona do rywalizacji zobaczyłam, że wynik nie zawsze jest odzwierciedleniem zwycięstwa – dla siebie wygrałam mimo, że mój czas był daleki od wcześniej osiąganych wyników.

Dziś czuję się zwycięzcą – wygrałam z własnymi obawami, niepewnością, słabością mojego organizmu, który w dziwny sposób doskonale mnie słuchał 🙂 Są we mnie ogromne pokłady sił, motywacji do dalszej pracy i niezachwiana wiara w to, że wszystko jest możliwe. Nie osiągnęłabym tego bez wsparcia wielu osób i niepowtarzalnej, życzliwej atmosfery panującej podczas całych zawodów. Serdecznie dziękuję wszystkim i do zobaczenia na kolejnych biegowych ścieżkach!