Archiwum autora

Zwykle, gdy mamy do czynienia ze śmiercią wybitnego muzyka, przybywa nagle jego fanów, rośnie sprzedaż jego płyt. Ponadto publikowane są odnalezione gdzieś „w szufladzie” nagrania danego muzyka jako swego rodzaju epitafium ku jego pamięci. Tworzy się przez to luźne piosenki, często ich zbiory, ale nie zaplanowane od początku do końca albumy.

„Państwa poważne potrafią zadbać o swoje interesy”

Gdy po raz kolejny obchodzić będziemy Święto Niepodległości, prawdopodobnie znowu dojdzie do czegoś, co od jakiegoś czasu zaczyna mnie irytować. Chodzi o panteon gwiazd naszej walki o niepodległość, a konkretnie – o jej ojców chrzestnych. 11 listopada to dzień, w którym na piedestale stawia się marszałka Józefa Piłsudskiego, a niejako na bok odsuwa się inne historyczne postaci. Jest to moim skromnym zdaniem manipulowanie historią, a co za tym idzie – naszą narodową pamięcią.

Najbardziej znanym społecznikiem wieku XIX był chyba ksiądz Piotr Wawrzyniak, człowiek-instytucja.

Wielkopolska wieku XIX kojarzy się chyba najbardziej z tak zwaną pracą organiczną. Praca „wszystkich stanów” na rzecz ekonomicznego wzmocnienia narodu w warunkach zaborów była kwintesencją programu wielkopolskich organiczników. Mało jednak zdajemy sobie sprawę z korzeni tego wielopokoleniowego programu.

Być może niewiele rodaków kojarzy postać niejakiego Leona Lecha Beynara. Olśnienie następuje, gdy przypomnimy o pseudonimie, pod jakim tworzył: Paweł Jasienica. Żołnierz AK, publicysta „Tygodnika Powszechnego”, ale najbardziej znany jako pisarz historyczny. Niezwykłość Jasienicy oraz piękno jego umysłu ujawnia się podczas odkrywania jego głębokich przemyśleń.

Alvon Johnson Blues Band to dosyć specyficzna grupa. Składa się z amerykańskiego gitarzysty i wokalisty Alvona Johnsona oraz polskich muzyków: Łukasza Gorczycy (gitara basowa), Jacka Prokopowicza (instrumenty klawiszowe) oraz Pawła Dobrowolskiego na perkusji. To polsko-amerykańskie zgrupowanie muzyków porwało publiczność zgromadzoną w dniu 7 sierpnia w Mosińskim Ośrodku Kultury wspaniałym, bluesowym wieczorem muzycznym.

Filozof kojarzy się zazwyczaj z zamyślonym jegomościem, który dużo myśli i jeszcze więcej pisze. Jego wywody są zazwyczaj długie, dla przeciętnego zjadacza chleba niezrozumiałe, zawiłe i często pozbawione sensu. Skarbem są tacy filozofowie, którzy potrafią ująć wszystko prosto i zwięźle tak, że zastanawiamy się bardziej nad sztuką owej zwięzłości, niż nad samą treścią wywodu.

Pierwsza płyta Budki Suflera jest uważana za jeden z najważniejszych debiutów na polskiej scenie rockowej. Rzeczywiście, nagrany w 1975 roku album niósł ze sobą mnóstwo świeżego powiewu, otwartości na ówczesne nowinki muzyczne. Jest to bardzo imponujące dzieło, wspaniała uczta dla fana muzyki progresywnej, lubującego się w epickich klimatach.

 Joe Bonamassa „Driving Towards the Daylight”. Bardzo niepozorny facet w ciemnych okularach, taki stereotypowy Amerykanin, obok którego nie znająca go osoba przeszłaby obojętnie.

Mało jest w historii ludzi, którzy w niebagatelny sposób przyczynili się do rozwoju naszej wiedzy na temat świata, a mimo to pozostali (i pozostają) mało widoczni w panteonie czempionów nauki. Do takich osób na pierwszym miejscu zaliczyłbym wybitnego austriackiego ekonomistę, Ludwiga von Misesa.

Zeszłorocznych wydarzeń ciąg dalszy. 23 czerwca, w 84. rocznicę tragicznej śmierci dwóch lotników: plutonowego pilota Stanisława Przybylskiego i młodszego majstra wojskowego Józefa Wojciechowskiego, rodziny obojga zmarłych spotkały się na wspólnych uroczystościach w Łodzi pod Stęszewem. Po oficjalnej części miało miejsce okolicznościowe spotkanie przy tradycyjnej grochówce wojskowej. Miłej integracji nie było końca.

Przez kilka dni głośno było na temat „godła narodowego”, które na krótki czas zniknęło z koszulek piłkarskiej reprezentacji Polski. Mnie w tym wszystkim poruszyło coś, na co niewiele osób zwróciło uwagę – logo PZPN-u jest tak samo zgodne z zasadami heraldyki (nauki o herbach), jak nasze obecne „godło narodowe”. Nie wiedziałem więc, po co podniesiono taki nagły alarm.

Historii sprzed 83 lat ciąg dalszy. Poszukiwania rodziny kaprala Józefa Wojciechowskiego, który zginął w katastrofie lotniczej razem z moim pradziadkiem, plutonowym pilotem Stanisławem Przybylski, zakończyły się sukcesem. Dzięki życzliwości osób trzecich, udało nam się nawiązać kontakt!