Prośba do mieszkańców Gminy Mosina o zgłaszanie kandydatur do Medalu Rzeczypospolitej Mosińskiej.

„Państwa poważne potrafią zadbać o swoje interesy”

Gdy po raz kolejny obchodzić będziemy Święto Niepodległości, prawdopodobnie znowu dojdzie do czegoś, co od jakiegoś czasu zaczyna mnie irytować. Chodzi o panteon gwiazd naszej walki o niepodległość, a konkretnie – o jej ojców chrzestnych. 11 listopada to dzień, w którym na piedestale stawia się marszałka Józefa Piłsudskiego, a niejako na bok odsuwa się inne historyczne postaci. Jest to moim skromnym zdaniem manipulowanie historią, a co za tym idzie – naszą narodową pamięcią.

Najbardziej znanym społecznikiem wieku XIX był chyba ksiądz Piotr Wawrzyniak, człowiek-instytucja.

Wielkopolska wieku XIX kojarzy się chyba najbardziej z tak zwaną pracą organiczną. Praca „wszystkich stanów” na rzecz ekonomicznego wzmocnienia narodu w warunkach zaborów była kwintesencją programu wielkopolskich organiczników. Mało jednak zdajemy sobie sprawę z korzeni tego wielopokoleniowego programu.

Rozmowa  z Barbarą Miczko – Malcher, dziennikarką poznańskiego Radia Merkury, mieszkanką Mosiny  i przewodniczącą Kapituły Medalu Rzeczypospolitej Mosińskiej.

W znanej i popularnej niegdyś cukierni „Gotowała” przy ulicy Poznańskiej 5 w Puszczykowie funkcjonuje dzisiaj piekarnia, w której wypieka się chleb i bułki bez żadnej chemii, na naturalnym zakwasie.  Cukiernię i kawiarnię z lat sześćdziesiątych pamiętają i dobrze wspominają starsi mieszkańcy miasta.

W lutym b.r. minęło 10 lat od czasu, kiedy Mosina uroczyście świętowała jubileusz 700 – lecia nadania praw miejskich. Podczas obchodów tego jubileuszu dużym wydarzeniem była bardzo interesująca wystawa „Mosińskie archiwalia” w Izbie Muzealnej.

Zeszłorocznych wydarzeń ciąg dalszy. 23 czerwca, w 84. rocznicę tragicznej śmierci dwóch lotników: plutonowego pilota Stanisława Przybylskiego i młodszego majstra wojskowego Józefa Wojciechowskiego, rodziny obojga zmarłych spotkały się na wspólnych uroczystościach w Łodzi pod Stęszewem. Po oficjalnej części miało miejsce okolicznościowe spotkanie przy tradycyjnej grochówce wojskowej. Miłej integracji nie było końca.

„Strzał na rogu Kochanowskiego i Dąbrowskiego„. Reportaż opublikowany na łamach naszej gazety. Jego bohater – Stanisław Gust z Mosiny został ciężko ranny 28 czerwca 1956 roku.

Dzisiejsze miasto Puszczykowo to połączenie czterech historycznie odrębnych osad. Najstarszą jest Niwka, położona nad Wartą, pierwsza o niej wzmianka pochodzi z 1302 r. Następną jest Stare Puszczykowo, leżące na „wysoczyźnie” (1387 r.).

Pamięci „Żołnierzy wyklętych” członkowie Mosińskiego Klubu Gazety Polskiej poświęcili jedno z ostatnich swoich spotkań. Okazało się, że w Mosinie mieszkają potomkowie ludzi, którzy służąc po wojnie w antykomunistycznym, zbrojnym podziemiu nie zaakceptowali faktu ustanowienia komunistycznej władzy w Polsce, „przywiezionej” z ZSRR.

Przez kilka dni głośno było na temat „godła narodowego”, które na krótki czas zniknęło z koszulek piłkarskiej reprezentacji Polski. Mnie w tym wszystkim poruszyło coś, na co niewiele osób zwróciło uwagę – logo PZPN-u jest tak samo zgodne z zasadami heraldyki (nauki o herbach), jak nasze obecne „godło narodowe”. Nie wiedziałem więc, po co podniesiono taki nagły alarm.

Marcin Jankowiak, mój serdeczny kolega, napisał i obronił ostatnimi czasy pracę magisterską o mniej znanym środowisku opozycyjnym, skupionym wokół czasopisma „Niepodległość”.

Stalowa wieża górująca nad Mosiną i okolicą, zbudowana na szczycie Pożegowa (124 m. n.p.m.), zwana popularnie Figiel, pozostałość po czasach okupacji hitlerowskiej.

Od 1990 roku możemy wreszcie mówić o Katyniu i zbrodniach sowieckich, nie oznacza to jednak, że zbrodnie niemieckie mogą odejść w niepamięć.

Brakuje mi słów, żeby wyrazić to, co poczułam po przeczytaniu tego listu. Napisał go Piotr Bartkowiak, siedemdziesiąt lat temu, w przeddzień swojej śmierci. Człowiek ten, razem z innymi, 14 mieszkańcami gminy zginął rozstrzelany przez Niemców 20 października 1939 roku, o godz. 16.30 na mosińskim Rynku. „List został dostarczony przez przekupionego strażnika i podany przyjacielowi P. Bartkowiaka, P. Ciesielskiemu, mieszkającemu na Budzyniu w Mosinie”.

Każdego roku ostatnia niedziela października jest dniem, kiedy mieszkańcy naszego regionu składają hołd bezimiennym ofiarom zamordowanym w lesie na rogatkach, za osiedlem Nowe Krosno.

– Pierwszego września w nasz dom na Jasnej w Krośnie uderzyła bomba, dach i szczątki rozleciały się w promieniu 100 metrów. To, że moja rodzina wyszła z tego żywa można potraktować jako cud. Wszyscy jednak zostali ranni.

Szanowni młodzi Czytelnicy! Ten reportaż powstał w związku z 70 rocznicą II wojny światowej i pomimo, że niejednokrotnie (czasami Waszym zdaniem – aż do znudzenia) mieliście okazję przerabiać ten okres na lekcjach historii, warto wiedzieć, że niedaleko żyją jeszcze ludzie, których przeżyć nikt nie opisał, a którzy są świadkami tego, co dzisiaj współcześni specjaliści od kart historii często przedstawiają, powiedzmy – w „innym świetle”.

Niech list autora poniższego tekstu, Ryszarda Jaruszkiewicza z Lubonia będzie formą przedstawienia Państwu autora artykułu: