„Życie warte jest rozmowy” – wsparcie dla osób w kryzysie
Część naszej redakcji wzięła udział w szkoleniu dotyczącym roli dziennikarzy w zapobieganiu zachowaniom samobójczym oraz konstruowaniu prawidłowych treści z tym związanych. Sprawa dla wielu wydaje się marginalna. Ale jak przekonywał prowadzący szkolenie, doktor Adam Czabański, suicydolog i socjolog, każdy przekaz medialny czy komentarz w mediach społecznościowych ma niebagatelne znaczenie dla osób w kryzysie.
Życie warte jest rozmowy – to strona internetowa (www.zwjr.pl) skupiająca w jednym miejscu ogrom wiedzy specjalistycznej na temat przyczyn samobójstw, sygnałów ostrzegawczych wysyłanych przez osoby w kryzysie – zarówno dorosłych, jak i dzieci oraz młodzież. Przede wszystkim jest to miejsce, gdzie można otrzymać anonimową, darmową pomoc specjalistów.
Jak zapewniają autorzy strony, samobójstwom można zapobiegać. – Nie tylko ułatwiając dostęp do pomocy psychologicznej czy psychiatrycznej, ale także dzięki edukacji społecznej – podkreślają. – Uczymy się, jak udzielać pierwszej pomocy przy wypadku samochodowym czy zawale, tak samo powinniśmy uczyć się udzielania pierwszej pomocy emocjonalnej. Ona też może uratować czyjeś życie.
„W Polsce więcej osób ginie w wyniku samobójstw, niż w wypadkach samochodowych. Co 10 lat z mapy naszego kraju znika jedno miasto zbliżonej wielkości do Ełku czy Bełchatowa. Na każdą 28-osobową klasę przypada średnio dwóch uczniów po próbie samobójczej. Każde samobójstwo i próba samobójcza wpływa nawet na 20 osób z najbliższego otoczenia. Żałoba przeżywana w wyniku śmierci samobójczej jest określana jako traumatyczna. Gdy dzieci podejmują próby samobójcze, ich rodzice są przerażeni, bezsilni, często nie wiedzą, gdzie udać się po pomoc. Ta tragedia dotyka także ich rówieśników z klasy, podwórka czy najbliższego otoczenia. Dzieci potrzebują wsparcia rodziców oraz opiekunów, zwłaszcza w momentach, kiedy przychodzą pierwsze problemy i kryzysy. Nie powinny wtedy zostawać z nimi same. Dziecko czy nastolatek nie ma jeszcze narzędzi potrzebnych do radzenia sobie w trudnych chwilach, potrzebuje czasu, aby je zdobyć. To my, dorośli, powinniśmy pełnić tę rolę, być stabilnym wsparciem i empatycznym słuchaczem, który przeprowadzi dziecko przez trudny okres dorastania.” (za: www.zwjr.pl).
Szukasz pomocy? Tu ją znajdziesz!
Dr hab. Adam Czabański Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego
Pomoc dla osób w kryzysie (obrazek wyróżniający); źródło: fragment okładki książki: Poradnik dla rodziców (Fundacja Wielogłosu)
Wasze komentarze (17)
Sam fakt, że pod artykułem o zagrożeniach samobójstwem nie ma dyskusji jest dojmujący. Dziecięca psychiatria leży na łopatkach i nawet pieniądze nie wskrzeszą systemu, w którym brakuje fachowców. Państwo dołożyło swoje koszarując w domach dzieciaki z klas 4-8 na osiem miesięcy w 2021 roku. Dzieciakom współczuję, mają o wiele trudniej niż 3-4 dekady temu. Codziennie dostają tysiące bodźców (świat wirtualny) i nie mają najmniejszych szans na oddzielnie ziarna od plew. System służby zdrowia i edukacji nie jest w stanie sprostać zadaniom i dynamice zmian. Tylko dzieciaków szkoda.
„Według Centralnego Rejestru Lekarzy Naczelnej Izby Lekarskiej, w Polsce jest ponad 500 psychiatrów dzieci i młodzieży, ale nie wszyscy pracują w swojej specjalizacji. W rzeczywistości lekarzy jest mniej, niż wskazują statystyki” – to pierwszy cytat z brzegu dotyczacy psychiatrii dzieciecej. Mówimy o całej Polsce… oddziały niestety są zamykane, lekarzy brakuje, a dla wielu nadal wołanie o pomoc przy zaburzeniach psychicznych to wstyd. Problem będzie narastał niestety, a schorzenia będą się pogłębiały i w dużej części przybędzie dorosłych niezdiagnozowanych… o ile wcześniej nie dojdzie do tragedii
Radny pisze: ,,Dziecięca psychiatria leży na łopatkach …” Czy radny jest z wykształcenia psychiatrą? Nie jest, a pisze takie powielane ogólniki z których nic nie wynika i Po co to robi, chce zaistnieć? Ma okazje przekonać swojego nowego szefa aby sypnął groszem dla potrzebujących pomocy, zobaczymy czy jest skuteczny. Problem jest bardzo poważny i nie warto go spłycać do nic nieznaczących ogólników.
Dobrze, że GMP podjęła dyskusje. A czy wiadomo jakie są statystyki z ostatnich lat w naszej gminie?
Typowe brednie powielane przez obóz rządzący. Radny ma rację, psychiatria dziecięca leży i kwiczy. Finansowanie tutaj nie należy do samorządu a rządu. Stystyka nie kłamie jeśli ja się odczytuje obiektywnie..
No tak PiS jest Winny że radny, który wypowiada się o psychiatrii nim nie jest.
A samorządom korona z głowy by nie spadła gdyby pomogli swoim mieszkańcom w problemie. Ja np. pomagam osobom którym pomagać bym nie musiał bo nie mam obowiązku.
Właśnie o tym pisałem i to miałem na myśli. Typowa spychologia… samorządy. A rząd zabiera coraz więcej i coraz więcej wymaga dając coraz mniej. Mosina nie ma kasy na drogi i na pewno wybuduje szpital z oddziałami psychiatrycznymi… litości.
Czyli rozumiem to tak że rząd celowo nie chce dać pieniędzy na Wybudowanie szpitala bo jest tak złośliwy samolubny głupi i durny a przede wszystkim Świadomie chce zrobić ludziom a szczególnie tym dotkniętym chorobą na złość… common
Nie spłycajmy problemu. Ze szpitalem to przykład, jeden z wielu. Problem jest głębszy to edukacja, specjalizacje lekarskie, studia i ich koszt, wreszcie płace czy też odpowiednia prewencja i przekonywanie, że korzystanie z pomocy to nie jest wstyd. Do tego dochodzą czynniki, które prowadzą do załamań, depresji i nerwic. Szczucie i prześladowanie bo ktoś inaczej czuje czy kocha. Bo wychowuję się w dysfunkcyjnej rodzinie, bo w porę nie otrzymał wsparcia psychologa czy pracownika socjalnego. To nie jest wszystko takie proste i na wszystko potrzebne są środki. Na prewencje i na edukacje i w końcu na leczenie. Potrzeba rozwiązań systemowych, zbudowania szczelnego i chroniącego ogrodzenia a nie dorażnego łatania dziur w płocie.
Ok, pełna zgoda. Ale chyba Ty i ja tej zmiany nie doczekamy i bynajmniej nie dlatego że stery obecnie dzieży PiS. Zmieni się władza a problem pozostanie. Psychiatria będzie przegrywać z onkologią. Czysta Matematyka. To teraz trend światowy. Beiden nie tak dawno wdrożył rządowy a raczej narodowy program do walki z rakiem i w tym kierunku pójdą inni w tym my. Już się nieśmiało przebąkuje o narodowym programie do walki z rakiem. Psychiatria jest niestety na końcu tego peletonu po nakłady. Należy tylko wierzyć że jak najszybciej ktoś z decydentów dostrzeże problem czego z całego serca życzę.
W Polsce każdego roku diagnozuje się ok. 1100-1200 przypadków zachorowań na nowotwory wśród dzieci – niestety liczby te są stałe, pomimo tego, że populacja dziecięca zmniejszyła się aż o 20% w ciągu ostatnich 20 lat.
Od stycznia do października 2022 roku w Polsce doszło do co najmniej 1 715 prób samobójczych podjętych przez dzieci i nastolatków w Polsce, z czego 127 zakończyły się śmiercią.
Nie bagatelizowalbym żadnej grupy, ale ewidentnie dane te dają ogromne pole do niepokoju. Dobra opieka psychiatryczna może uratować wiele młodych osób.
300 matematyka należy rozumieć jako współczynnik umieralności na liczbę mieszkańców oraz koszty leczenia.
I jeszcze raz pełna zgoda.
Cieszę się, że udało się wywołać dyskusję. Nigdzie nie odnosiłem się do kwestii polityki. Złożyło się tak, że od 2 lat zgłębiam w praktyce działanie opieki psychiatrycznej, więc jakieś tam pojęcie rozpoznane ogniem mam. Smutne liczby są takie, że w Polsce jeden psychiatra przypada na ok. 14.000 dzieciaków, czyli na 20 średniej wielkości szkół.
Nakłady i ogranizacja wyglądają tak, że w 2021 roku NFZ nie wydał na leczenie 10 mld złotych… (środków które miał na ten cel przeznaczonych). 10 mld…., a za każdą taką złotówką kryje się możliwość uratowania czyjegoś zdrowia/życia. Takie mamy liczby, możemy oczywiście z Nimi dyskutować, tylko, że jesteśmy na straconej pozycji. Personalne wycieczki pomijam, nic nie wnoszą, a szefa nie mam.
Podjęcie dyskusji w niszowym lecz ważnym temacie, riposta na hejt, wiedza merytoryczna poparta liczbami. Za to szacunek dla Pana radnego. Mało wiem na temat problemów z dostępnością samej pomocy psychiatrycznej ale istnieje ogólny problem z dostępnością lekarzy w wielu obecnie dziedzinach medycyny. Czyli pieniądze przynajmniej w najbliższych latach aż tak nie pomogą w tej dziedzinie skoro brakuje specjalistów. Zmieni natomiast podejście zwykłych ludzi bo jak sądzę nawet profesor tak nie pomoże jak najblizsza rodzina, przyjaciele. To są moim zdaniem lekarze pierwszej pomocy, pierwszego kontaktu. Niektórzy po prostu nie wiedzą jak czy nie potrafią pomóc, inni jak o tę pomoc prosić. Przejrzalem kilka publikacji ze strony podanej a artykule, i widzę nie są to jakieś skomplikowane mechanizmy.
No to pytanie brzmi skoro jest kasa to dlaczego nie ma efektów? Czemu nie ma planu, czemu nie diagnozujemy, nie wspieramy wyboru specjalizacji, zamykamy kolejne oddziały psychiatryczne?
Obawiam się że na tak postawione pytanie nikt z władnych nie znajdzie odpowiedzi nawet nie zechce się nad nim pochylić. A to dlatego bo za pytanie jest za proste i nazbyt jednoznaczne a przede wszystkim brak w nim szarości, gdzie można bez lampionu w mrocznej leśnej gęstwinie odnaleźć ścieżkę do zmechlenia albo odwrócenia kota ogonem.