W gminie Mosina rozwijają się możliwości turystyki kajakowej, przyciągając entuzjastów spływów rzecznych i rekreacji nad wodą. Urzędnicy oraz pasjonaci kajakarstwa spotkali się, aby omówić perspektywy rozwoju tej atrakcyjnej formy aktywności na terenie gminy Mosina.

Początek czerwca to dobry moment na planowanie wakacyjnych podróży. O walorach przyrodniczych naszego regionu piszemy na naszych łamach od początku funkcjonowania pisma. Czytelnikom przypominamy o ciekawych miejscach, włodarzy mobilizujemy do większego zaangażowania w rozwój turystyki, a odwiedzających turystów do zapoznania się z atrakcjami, jakich zdecydowanie u nas nie brakuje. I oczywiście do pozostania tutaj na dłużej.

To miał być krótki materiał o nasadzeniach drzew na rogalińskich łęgach. Ot, pięć zdań, kilka zdjęć. Ale przyglądanie się nasadzeniom stało się tylko punktem wyjścia do dłuższej historii. Bo za tymi chuderlawymi kijeczkami, wsadzonymi w ziemię, stoi szczęście, pasja, rodzina i ogromna wytrwałość.

Rezerwat Krajkowo obejmuje liczne mokradła, łąki, lasy i starorzecza, z których największym jest Tuchoń. Ze starorzeczem związana jest pewna historia z czasów II wojny światowej. Zapraszamy na wycieczkę do tego niezwykłego miejsca.

Jest sobie taka gmina. Niezbyt duża, ale pięknie położona: w otulinie parku narodowego, blisko dużego miasta, często odwiedzanego przez turystów. Z mnóstwem malowniczych jezior, tras spacerowych i rowerowych, a na jej terenie znajduje się jeden z najważniejszych i najpiękniejszych pałaców w Polsce. Czy ta piękna gmina wykorzystuje swój potencjał i ściąga do siebie rzesze turystów? I czy mieszkańcy w weekendy zostają u siebie, czy szukają atrakcji poza gminą? Zapraszamy do subiektywnego, redakcyjnego przeglądu atrakcji gminy Mosina.

Zygmunta poznałem w 1962 roku. Będąc uczniem 9 klasy I Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu często przychodziłem do ówczesnego oddziału Instytutu Zoologicznego PAN.

Na pomysł kolejnego odcinka wspomnień o Zygmuncie Pniewskim wpadliśmy właściwie jednocześnie z jego synem, Sławomirem. Od jakiegoś czasu byłam ciekawa, jak wspominają Pniewskiego ludzie, z którymi współpracował, przyjaźnił się, kontaktował. Jakim według nich był człowiekiem? Co było w nim najbardziej interesującego? Jak zapamiętali tę relację?

Letnie dni zachęcają do aktywnego wypoczynku. Miejsc do spacerów nie brakuje, jednak warto zacząć od zwiedzania okolicy i wybrać się na spacer do Rogalińskiego Parku Krajobrazowego i Pałacu w Rogalinie.

Służby Rogalińskiego Parku Krajobrazowego ujawniły, najprawdopodobniej nieznany dotąd, obiekt archeologiczny.

Już po raz trzeci zapraszam Was, drodzy Czytelnicy, do lektury wspomnień o Zygmuncie Pniewskim – mam nadzieję, że ci z Państwa, którzy znali go osobiście, mają okazję do wspominania razem ze mną, a ci, którzy – jak ja – poznają go dopiero teraz, poczują moc i energię płynącą z jego pasji. Kto wie, może dla kogoś stanie się to inspiracją do podążania drogą swoich namiętności i rozwijania zainteresowań? W pierwotnym zamyśle artykuł ten miał kończyć krótki cykl wspomnień. Ostatnio jednak syn p. Zygmunta, Sławomir, wzbudził we mnie ogromną ciekawość i nieodpartą pokusę podążania dalej śladami Zygmunta Pniewskiego. Niewykluczone zatem, że to nie koniec tej fascynującej wędrówki…

Trwa spór o rogalińskie łęgi. W ramach protestu przeciwko posadzeniu szpaleru drzew fotografowie postanowili zorganizować sesję. Do zdjęć zapozowali nago.

„Tu w tym ustroniu pradoliny Warty, mieścił się eden, była wyspa wszelkiego szczęścia kraina zuchwałych rojeń…”

Na nadwarciański łęgach w Rogalinku powstaje krótkometrażowy film inspirowany książką Arkadego Fiedlera „Mój ojciec i dęby”. Przedsięwzięcie realizuje Muzeum Pracownia Literacka Arkadego Fiedlera w Puszczykowie oraz grupa pasjonatów, mieszkańców Poznania i okolic, także gminy Mosina.

Na rogalińskie łęgi zjeżdżają się fotografowie z całego świata. Cenią sobie to miejsce ze względu na unikatowy krajobraz. W kwietniu Majątek Rogalin posadził na łęgach prawie setkę wierzb. Sprzeciwiają się temu fotografowie, którzy boją się o zniszczenie wyjątkowości łęgów.

Jaką nadać formę swojej pracy? Jaką zastosować technikę, jak zaplanować kompozycję, aby najlepiej przekazać treść? Takie pytania zadaje sobie z pewnością wielu artystów, stojąc przed sztalugą ubraną w śnieżnobiałe płótno. W takich sytuacjach, na dobrą radę ze strony pani Lucyny Smok, już od dwudziestu lat, mogą liczyć wszyscy tworzący w Pracowni Artystycznej w Rogalinku.

Od najdawniejszych czasów wzbudzały wśród ludzi podziw. Pełniły ważną rolę w kulturze i wierzeniach naszych przodków. Symbolizowały siłę, wielkość i męstwo. Mowa oczywiście o „orłach” bielikach, które od jakiegoś czasu znów możemy zaobserwować w regionie WPN i Rogalińskiego Parku Krajobrazowego. Mimo, że orłami tak do końca nie są to i tak wzbudzają w nas powszechny szacunek. Poprosiliśmy pracowników Wielkopolskiego Parku Narodowego o szczegółowe informacje na temat występowania u nas tych majestatycznych ptaków.