Ciarki przeleciały mi po plecach, kiedy pierwszy raz usłyszałam jej głos.

Umówiłyśmy się na siedemnastą, na krótką rozmowę. Gdyby w Mosinie nie zamykano aptek o 20.00, pewnie nie zauważyłybyśmy, że mija trzecia godzina od spotkania. Przerwałyśmy, bo pani Danuta Nowak – Połczyńska musiała pojechać po leki dla swojej mamy. Właściwie zakończyłyśmy tą rozmowę, zbiegając po schodach, dochodziła dwudziesta…

Zawsze kochałam Mosinę, to jest najpiękniejsze miasto na świecie!

Bronisława Dawidziuk

Takie słowa mówią wszystko: że jest się we właściwym miejscu na ziemi, że na pewno robi się w życiu to, co powinno się robić, no i że jest się szczęśliwym. A podobno szczęście człowieka zależy od niego samego,  nie od miejsca w którym przebywa. Widocznie nie dotyczy to Mosiny…

Andrzej opowiedział o swoich przeżyciach w Anglii w bezpośredniej rozmowie, wrócił do kraju, nie zamierza już wyjeżdżać, chce dalej rozwijać się w Poznaniu.

Początek roku przyniósł serie tragicznych wypadków drogowych w naszej okolicy. W Stęszewie i Puszczykowie zginęło od początku roku sześć osób w pięciu wypadkach, a informacje o nich odbiły się głośnym echem wśród mieszkańców . 

Z burmistrzem Mosiny, Zofią Springer o planach na przyszłość i nie tylko, rozmawia Elżbieta Bylczyńska.

E.B.

– Zacznę od pytania: czy gmina wyrzuciła pieniądze w błoto, jak sugeruje jedna z lokalnych gazet, a konkretnie mieszkaniec Mosiny p. Niemczewski? Czy to prawda, że tłuczeń użyty wcześniej do utwardzenia nawierzchni ul. Rzeczypospolitej Mosińskiej został wywieziony i zmarnowany i błędem była inwestycja w tłuczniowanie? Dzisiaj ta ulica ma już nową nawierzchnię, asfaltową.

Ma osiemnaście lat, gitarę basową i rzadko spotykany talent. O pasji, koncertach, zazdrości, jazzowej masakrze, Dniach Gitary i rodzicielskiej tolerancji – z Pawłem Stachowiakiem z Mosiny rozmawia Magdalena Krenc.

Kolekcjonowanie talerzy znane jest już od bardzo dawna. Natomiast kolekcjonowanie porcelanowych talerzy pamiątkowych sięga w Polsce początków XIX wieku. Moda ta dotarła do nas z Zachodu. W okresie tym Polska znajdowała się pod zaborami. Naród polski, niezależnie, pod jakim był zaborem manifestował swoją narodowość i patriotyzm.

Leży dwadzieścia osiem lat. Miał piętnaście lat, kiedy podczas wycieczki szkolnej zdarzył się wypadek. Drzewo, pod którym stał z kolegami runęło na ziemię. Był to stary, przegniły i zmurszały świerk, wspinał się po nim jeden z kolegów, kiedy nagle drzewo zaczęło pękać. Spadły trzy kloce, przed dwoma Zbyszek uskoczył. Trzeci złamał mu kręgosłup.

Słowa zawarte w tytule pochodzą z książki pt. „Eleni – Nic miłości nie pokona”, wywiadu przeprowadzonego z piosenkarką przez nieżyjącego już o. Roberta Mirosława Łukaszuka, rzecznika prasowego Jasnej Góry.

Wyszedł po mnie na schody, na półpiętro. Wiedziałam, że jest niepełnosprawny, że maluje lewą ręką, ale do głowy mi nie przyszło, że ma także amputowaną nogę.

Dezydery Chłapowski, herbu Drya – ur. 23 maja 1788 r. w Turwi. W wieku 14 lat zostaje zapisany przez ojca Józefa Chłapowskiego, starostę kościańskiego do pułku pruskich dragonów i skierowany później do Instytutu Oficerów Inspekcji Berlińskiej.

Kilkanaście kilometrów na południe od Mosiny, w Jaszkowie położonym na terenie Rogalińskiego Parku Narodowego znajduje się jedno z najciekawszych miejsc i osobliwości Wielkopolski. Znane na całym świecie Centrum Hipiki stworzył Antoni Chłapowski, potomek generała Dezyderego Chłapowskiego, jednego z najsłynniejszych oficerów polskich z czasów wojen napoleońskich i wojny polsko – rosyjskiej 1830 – 1831.

Edgar Cayce był człowiekiem, który wprawiał w zdumienie przedstawicieli świata medycyny, maklerów giełdowych, naukowców i prostych ludzi. Potrafił przewidzieć hossę i bessę na giełdzie, odczytywał przyszłość, przewidział II wojnę światową i klęskę Niemiec na Wschodzie. W marcu 1929 roku zapowiedział krach na giełdzie na Wall Street, który rzeczywiście nastąpił w październiku tego właśnie roku.

– Mówię o sobie czasami, że jestem żebrakiem, z tym, że lepiej ubranym i nie bezdomnym. Ale czy wszyscy w jakiś sposób nie jesteśmy żebrakami?

Spotykamy się w pochmurny, sierpniowy wieczór. Remigiusz Szuman czeka na mnie przed domem, w którym mieści się jego pracownia. Stoi w bramie, zwrócony w stronę, z której nadchodzę, ręce opiera na białej lasce. Widzę go z daleka, a on „widzi” mnie.

Frędzel leniwie przewraca się na grzbiet, prostując cztery pręgowane łapy, z zadowoloną miną spogląda na swego pana, czeka na drapanie brzucha.