Wizerunek miasta jest istotnym elementem lokalnej polityki. Świadome i konsekwentne jego budowanie pozwala na zwiększenie konkurencyjności, przyciąganie inwestorów, turystów, daje zadowolenie mieszkańcom. Jednym ze sposobów na promocję miasta jest dobrze znany, także poza naszym regionem, Elegant. Dowiódł tego Roman Czeski, która od wielu lat, także na łamach gazety, tworzy legendę tej niezwykłej postaci. Temat Eleganta poruszyła Telewizja Polska, rozmawiając w programie o pozytywnej roli tej legendy między innymi z Andrzejem Kasprzykiem.

Dzyń, dzyń, czy jakoś tak dzwoni telefon:
– Cześć, witam Cię! Czy masz może jeszcze na stanie te Twoje eleganty z Mosiny? Bo widzisz kochany, jutro muszę iść na urodziny do babci, ona kończy właśnie osiemdziesiąt lat i to dla niej byłby najlepszy prezent. Ona jest cały czas taka pogodna i pełna energii. I wiesz co, weź tak jak ostatnio wygraweruj mi coś od spodu na tym klocku.Tak byłoby najlepiej, co? Kwiatów nie kupię, bo ostatnio mi powiedziała, że ona nie jest koza i na co jej starej babie kwiaty. Napisz coś krótkiego, dwa, trzy słowa i starczy, po co więcej. Ty już będziesz dobrze wiedział, co ma być. Jak to nie wiesz? W takim razie nie męcz mnie i napisz pierwsze lepsze myśli, takie są najlepsze. Już wiem – napisz krótko: „Elegantce Stasi na 80 wiosenek – Dorota”. Będę po niego jutro do południa. Cześć!

– Co by tutaj nie powiedzieć, to jest jakaś legenda, która nasze miasto rozsławia, a przecież w każdej legendzie tkwi odrobina prawdy – tak zaczął swoją krótką opowieść pan Jacek. Jak dokładnie było, tego nie wiem, bo wszystkie wiadomości są przekazywane, wie pan, pocztą pantoflową „na imieninach” i w gronie rodzinnym.

Zbiniu, co za moim płotem się gnieździ, zwierzył mi się kiedyś w sekrecie. – Nawet jakbym chciał ci coś ciekawego opowiedzieć na ten temat, to nie mogę, bo normalnie wiele słyszałem, ale najbardziej zapamiętałem jak w domu się mówiło, tyle co od małego słyszałem, jak to się popularnie mówi.

Rozmowa ze Stasiem – junkiem nad junkami – co onegdaj miała miejsce w kinie bukowskim.

– Czy ty jeszcze promujesz tego Eleganta z Mosiny?

– ????

Pewna nieznajoma pani:

– Nie, nie, ja nie jestem tutejsza, jak to się mówi. Moja mama jest z Mosiny i nawet niedaleko mieszkała, tutaj na Strzeleckiej, znaczy przy tym lasku. Przyjeżdżam czasem do rodziny w odwiedziny. Określenie, o które pan pyta słyszałam wielokrotnie, bo uważam, że jest ono bardzo sympatyczne, bardzo mi się podoba.

Z Poznania Wojtek przywiózł kiedyś taką historię:

– Wiesz co, rozmawiałem dzisiaj z tym redaktorem, u którego mam praktykę. W końcu on urodził się w Poznaniu i z racji zawodu i wykształcenia zna bardzo wiele różnych historyjek i anegdot lokalnych.

Sensacyjną wiadomość: W czasie Dni Mosiny w mieście pojawił się niespodziewanie sam Elegant z Mosiny. Kłaniał się nisko biegaczom podczas biegu „Eleganta na piątkę”. Postać eleganta była widziana na ulicy Strzeleckiej przy wejściu do parku „Strzelnica” oraz na ulicy Torowej. Uroczo się uśmiechał, kłaniając i zdejmując kapelusz do przebiegających uczestników konkurencji.

Z kolei panu Janowi z Czempinia trudno było przerwać, kiedy zaczął mówić, a gadane miał jak nie wiem co.

– Panie Romanie, potrzebny mi jest znowu jeden elegant na imieniny do kolegi ze Śremu. Napiszemy mu na podstawce od spodu jakąś dedykację, to będzie miał ładną pamiątkę na długie lata.

W roku 2000 miesięcznik „Twój Styl” ogłosił listę najlepiej ubierających się mężczyzn w Polsce. Znalazł się na niej, zapewne zasłużenie, profesor Antoni Dziadkowiak mieszkający i pracujący w Krakowie, a urodzony w Mosinie. Korzystając z okazji, że pan profesor przyjechał do rodzinnych stron na spotkanie z koleżeństwem z czasów gimnazjum, udało mi się wręczyć mu statuetkę eleganta z dedykacją za zasługi w promowaniu naszej Małej Ojczyzny. Wobec większego grona w Domu Kultury pan profesor tak opowiadał:

A to ci dopiero historia, no patrzcie, patrzcie i szybko czytajcie!

– Ja, proszę pana, przez tyle lat mieszkałam na rynku, to bym nie miała wiedzieć czegoś o elegancie z Mosiny? No nie, proszę pana, ja zaraz chętnie wszystko opowiem, bo wy jesteście młodzi (stosunkowo) i wszystkiego możecie nie wiedzieć.

Leżę sobie w szpitalu na Długiej, leżę po zawale, sytuacja opanowana, stent wszczepiony, leżę jak napisałem na początku, wokół cisza i spokój, no żyć nie umierać (to takie popularne powiedzenie). Ciśnienie, temperaturka, jedna pigułka różowa, jedna niebieska (chyba), jakieś gorzkie świństwo białe, ale podobno dobrze pomaga, jeszcze tylko kontrolnie krew, śniadanko, obiadek, kolacyjka i spać.