Archiwum autora

Stał na szczycie wzniesienia, które górowało nad rozległą doliną. Stał skupiony w milczeniu, jakby nie chcąc zakłócić panującej ciszy. Przeszkodzić jej miała dopiero przyroda, z wolna budząca się po długiej i srogiej zimie do życia.

Punktem wyjścia do naszej poprzedniej wycieczki, mającej na celu poznanie znaczenia nazw topograficznych i tego, co one mówią na temat przeszłości, była Mosina. Również i ona będzie punktem wyjścia w poszukiwaniu śladów archeologicznych po osadnikach, którzy niegdyś zamieszkiwali te tereny. Ta odległa przeszłość to nasze tytułowe pradzieje, a ich granice wyznaczają obszar naszych poszukiwań. Z jednej strony będą to czasy historyczne, dobrze znane z kart historii, drugą zaś granicą, znacznie odleglejszą, będzie moment pojawienia się tutaj pierwszych gromad ludzkich.

Tym razem zastanowimy się nad tym, jaka wiedza na temat przeszłości zawarta jest w nazwach Krosna i Krosinka. Czy o nadaniu tym osadom tak brzmiących nazw zdecydowała profesja, którą zajmowali się dawniej ich mieszkańcy, czy też zdecydowały o tym względy natury topograficznej? Czy profesją tą mogło być tkactwo i z uwagi na podstawowe narzędzie służące do tkania zwane krosnem, tak przyjęło się je nazywać? Kiedy znajdziemy już odpowiedzi na te pytania, wrócimy na koniec do Mosiny, z której to rozpoczęliśmy naszą wyprawę.

Droga powrotna ze Stęszewa do Mosiny wiedzie przez Dymaczewo i Krosinko. Obie nazwy tych miejscowości nie mówią nam dziś za wiele o sobie, gdyż obecnie nic w Dymaczewie się nie dymi, a w Krosinku i Krośnie nikt nie tka na krosnach. Takie są pierwsze skojarzenia co do ich znaczenia. Przekonajmy się, na ile są one słuszne. Jako pierwsze po drodze mijamy Dymaczewo i nim właśnie zajmiemy się w tym numerze.

Zanim ruszymy do Stęszewa, w poszukiwaniu jego znaczenia, zatrzymajmy się chwilę w miejscowości Górka, na mostku, pod którym przepływa obecnie strumyk zwany Trzebawką. Całkiem niedawno strumyk ten nazywał się Stobnicą i wypływał z Jeziora Góreckiego, zaś Trzebawka stanowiła jego dopływ.

Kontynuując spacer przez Wielkopolski Park Narodowy, podążamy dalej trasą im. Adama Wodziczki. Minąwszy Jeziora Kociołek i Skrzynka, albo raczej dwie „skrynice”, którym poświęcony był poprzedni artykuł niniejszego cyklu, docieramy do Jeziora Góreckiego. Po pokonaniu stromego zejścia stajemy na tarasie widokowym, zlokalizowanym tuż przy samej linii brzegowej. Naszym oczom ukazuje się wyspa zwana Zamkową. Baczny obserwator dostrzeże w oddali drugą wyspę, a jeszcze dokładniejszy zauważy, że wyspa ta została… skradziona!

W poszukiwaniu wiedzy o dawnych czasach dotarliśmy do Osowej Góry. Tędy wkroczyliśmy na teren Wielkopolskiego Parku Narodowego i w jego głąb udamy się dalej szlakiem Adama Wodziczki. Biegnie on wzdłuż trzech jezior – Kociołek, Skrzynka i Góreckiego. W tym artykule poszukamy legendarnych skarbów ukrytych w Jeziorze Kociołek. Skarbów przeszłości, ukrytych w jego nazwie.

W artykule „Czy Mosina coś znaczy”, zapowiedzieliśmy serię artykułów mających na celu odkrycie pradziejów Mosiny i jej okolic. Pracę związaną z ich odsłanianiem przyrównaliśmy do budowy mostu między teraźniejszością a przeszłością, a że niedawno rozpoczęła się budowa przeprawy przez Wartę, jesteśmy tym bardziej zobowiązani do kontynuacji tej serii.

Deszcz, który na szczęście zaczął ostatnio padać, podlał ogródki i napełnił beczki postawione pod rynny. Nie zmienił on jednak dramatycznej sytuacji hydrologicznej. Susza ma się w najlepsze, a zapowiadane na kolejne dni opady też prawdopodobnie za wiele nie zmienią. Na Kanał Mosiński przykro patrzeć. Między bujną roślinnością wodną wije się strużka, która przypomina, że w tym zagłębieniu terenu znajdowała się rzeka. Czy jest ona w ogóle potrzebna, czy jest ona jedynie źródłem problemów?

Podróż, wyprawa, przygoda… gdzie ją znaleźć, dokąd pojechać? Wielu z nas zastanawia się nad tym jak spędzić ten wakacyjny czas. Gdzie znaleźć ciszę i spokój? Obecna sytuacja ograniczyła mocno możliwości wyjazdów. Większość z nas zostanie w Polsce. Nad morzem tłumy, w górach podobnie, trudno znaleźć wolne miejsce nie wspominając o rozsądnej cenie. Co wtedy?

Przełomem Dunajca płynęło wiele osób. Wśród nich było z pewnością wielu poznaniaków. Ale czy poznaniacy płynęli kiedyś Przełomem Warty? A tak, bo i poznaniacy mają swój przełom. Poznański Przełom Warty rozciąga się od Mosiny do Obornik i łączy ze sobą dwie pradoliny; Warciańsko-Odrzańską i Toruńsko-Eberswaldzką. Tak według podziału fizjograficznego nazywa się ta wąska dolina rzeczna, którą płynie Warta.

Jaką nadać formę swojej pracy? Jaką zastosować technikę, jak zaplanować kompozycję, aby najlepiej przekazać treść? Takie pytania zadaje sobie z pewnością wielu artystów, stojąc przed sztalugą ubraną w śnieżnobiałe płótno. W takich sytuacjach, na dobrą radę ze strony pani Lucyny Smok, już od dwudziestu lat, mogą liczyć wszyscy tworzący w Pracowni Artystycznej w Rogalinku.

Co właściwie znaczy to słowo, którego używamy na co dzień do określenia nazwy naszego miasta? Jak każde słowo musi mieć jakieś znaczenie, gdyż zostało utworzone przez ludzi zamieszkujących tu przed nami. Skądś musi ono pochodzić i zanim dotarło do nas w znanej nam postaci, przebyło z pewnością długą drogę.

Zimy w tym roku nie widać. Gdzieś się ukryła, lub przyjść zapomniała. Niemal wiosenna pogoda sprzyja spacerom po Wielkopolskim Parku Narodowy. Uśpiona jeszcze przyroda, wprowadza spacerowiczów w trochę senny i melancholijny nastrój. Zachęca ich do zatrzymania się, zamyślenia i spokojnego podziwiania widoków. Ruiny pałacu Klaudyny Potockiej, nawet w tej chłodnej odsłonie są bardzo atrakcyjne. Można je podziwiać z ławeczki, ustawionej nad brzegiem jeziora Góreckiego, bądź z pobliskiego tarasu widokowego.

Wczoraj, w Mosińskim Ośrodku Kultury odbyła się oficjalna część uroczystości upamiętniających 101 rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę.

Gdzieś nad rzeką Wartą w Rogalinku, wśród łąk stoi kościół bez dachu i bez ścian. O jego istnieniu świadczy kamienny ołtarz, figura Matki Bożej tzw. Pani Warty oraz kilka rzędów drewnianych ławek, które zostały tu ustawione w ostatnim czasie.

Sierpień to miesiąc żniw, których zakończenie jest radośnie świętowane przez mieszkańców wsi podczas tradycyjnych dożynek. Znowu przy drogach pojawią się wesołe słomiane pampry wykonane z balotów, a polne ścierniska przypomną nam o kończącym się lecie i zbliżającej jesieni. W ten naturalny rytm życia wpisane jest święto, które obchodzimy 15 sierpnia. W tym dniu świętujemy kilka wydarzeń, ale wszystkie one związane są z jedna osobą – Maryją.

Paradoksalnie artykuł opublikowany w poprzednim numerze Gazety pt. „Debatując o wodzie” stał się jeszcze bardziej aktualny. Niestety susza postępuje o czym świadczy nie tylko dramatycznie niski poziom wody w Warcie, odkrywający przed nami skarby zalegające na jej dnie, ale również liczne pożary pól i lasów, z którymi mieliśmy ostatnio do czynienia. Tak właśnie natura daje nam znać, że trzeba przestać debatować, a zacząć w końcu działać.